Τι θα πεί θες να "ζεις" περισσότερο?
(γέλια)
----------------------------------------------
Καπνίζεις πολύ.
Το ξέρω.
Αυτό το πράγμα θα σε σκοτώσει..
Ε, και? Ολοι απο κάτι δε θα πεθάνουμε κάποια στιγμή..?
----------------------------------------------
Να πάνε να γαμηθούν όσοι φορτώνουν σε σένα αρρώστειες πρώην. Πρώην γκομενων,πρώην φίλων, πρώην. Εξ.
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Συμφωνώ!
..Εσύ σκάσε και κάπνισε.
----------------------------------------------
Βλέπω παράξενα όνειρα συνέχεια.Είναι που'χεις τιγκάρει στο άγχος..
Ναι αλλά συμβαίνουν που και που πράγματα.
Να κόψεις τους μπάφους και θα κοπούν και οι παραισθήσεις.Χθες κάτι ανέβηκε στο κρεβάτι και περπάταγε σου λέω κι οταν κοίταξα δεν είδα κανέναν
..
Οκ, να στρίψω?
--------------------------------------------
Τι θα πεί δέσμευση ρε φίλε?
Δέσμευση? Δε ξέρω αλλά μου έρχεται η εικόνα της μπάλας που δέναν στα πόδια των κρατουμενων. Δεσμωτών, αυτό.
Χμμ κι εμένα... ..και να σου πω, όταν θες να είναι κάποιος μαζί σου και να κάνετε μαζί όλα τα πράγματα, αυτό είναι δέσμευση?
Εξαρτάται από το πόσο σπάς τ'αρχίδια του άλλου.
Και πώς ξέρεις?
Φαίνεται.
Από τι?
Απλά φαίνεται.
Και Αγάπη τι είναι?
Ω,μη με ρωτάς. Κάπου εχω ενα κείμενο του Osho...
Άστο, το εχω διαβάσει.Και?
Και τώρα σκέφτομαι τους δεσμώτες.
--------------------------------------------
Θες να γίνουμε φίλοι?
Ναι αμε. Αλλά θα πρέπει να βλεπόμαστε κάθε μέρα ή μέρα παρα μέρα και να κάνουμε πράγματα συνέχεια.
Εντάξει. Πειράζει αν δεν κάνουμε πολλά πράγματα?
Ναι. Τότε δεν θα είμαστε φίλοι, ούτε θα αγαπά ο ενας τον άλλο, ούτε θα είμαστε εκεί όταν χρειαστεί ο ενας τον άλλο.
Νομίζω μάλλον δε μπορούμε να γίνουμε φίλοι..
Ναι κι εγώ.
--------------------------------------------
Ένα μικρό άδειο θέατρο με μια μεγάλη σκηνή.
Στη μέση ενα πιάνο. Τεράστιο με ουρά.
Γυαλίζει.
Ξύλινο πάτωμα με τους ρόζους του ξύλου να σχηματίζουν τρύπες και μαύρα σημεία.
Κανείς δεν υπάρχει εκεί. Οι κουρτίνες έχουν πέσει.
Αφήνω το τσιγάρο μου στο τασάκι και σκαρφαλώνω στο πιάνο. Ανοίγω το καπάκι και ακούγεται η ηχώ από το γκτούπ που έκανε. Σιγά σιγα αγγίζω τα πλήκτρα, τα δάχτυλά μου τρέμουν.
Πάνε χρόνια. Μεγάλωσα και είμαι ακόμα εκεί. Με μάτια κλειστά.
Με μάτια κλειστά.
Είμαι εγώ. Εγώ είμαι... Είμαι.
ο ήχος που ακούω. Η παύση. Η δίεση και η ύφεση.
Το αγγίζω και μου δίνει πνοή.Δεν ακούω τίποτ' αλλο, δεν βλέπω τίποτ' αλλο, δε γνωρίζω τίποτ' άλλο..
Παρα μόνο αυτό.
Μόνο αυτό.
Ανοίγω τα μάτια.Δεν υπάρχει θέατρο. Δεν υπάρχουν ξύλινα πατώματα ούτε κουρτίνες. Υπάρχουν μόνο ενα άδειο σπίτι, μια διαμελισμένη ψυχολογία και ενας κόμπος. Δεν έχει τεράστια επιβλητική ουρά, ούτε γυαλίζει ολοκαίνουριο.
Τα ασπρόμαυρα πλήκτρα από ελεφαντοστό όμως συνεχίζουν και υπάρχουν. Το ίδιο και οι υφέσεις. Το ίδιο κι εγώ.
