Γράμματα

"Πόσες ακόμα κουβέντες να σου πω?
Πόσες, νομίζεις, χωράνε?
Χωράνε άραγε?
Άλλες είναι σαν αερόστατα κι άλλες σαν αγκαθάκια ανάμεσα στο γρασίδι που κόλλησε στα ρούχα μας όταν ξαπλώσαμε χάμω σε κάποιο φεστιβαλ.

Κι ο κόμπος αντί να λύνεται, ολο και στενεύει.
Αγριεύει ο νους και μουδιάζει το λογικό και μετα θυμάμαι.. δεν χωράει λογικό στον ανώτερο έρωτα.
Ούτε και γεννιέται. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις ούτε και ευτελείς λέξεις περιγραφών που να χωράνε σε κουτάκια λογικής.
Κι ομως, αγάπη μου, πολλοί είναι σίγουροι οτι με τα μυαλά τους ξέρουν τι είναι.
Το απόλυτο. Το παράλογο. Το αιώνιο και το βαρύ. Το ειλικρινές κι αληθινό.
Εκείνο που κανείς δεν αγγίζει αν δεν κλείσει τα μάτια
κι ανοίξει την καρδιά με τρόπο που ρισκάρεται το ολον.
Ετσι αγαπώ, αγάπη μου.
Ετσι εχω μάθει,
εσυ που δεν βλέπεις,
εσένα αγαπώ με αυτόν τον τρόπο.
Και ίσως είναι κι ο μόνος τρόπος να αγαπώ,
εγω που δεν βλέπω,
απόλυτα, παράλογα, αιώνια.

Τίποτα, αγάπη μου, δεν ξέρουν αν δεν έχουν πολεμήσει με δράκους
να στους φέρουν στα πόδια σου νεκρούς κι εσύ να μην το βλέπεις κι αυτό να μην πειράζει.
Κι αυτό να μην πειράζει.
Να μην πειράζει.
Πειράζει.

Τίποτα, αγάπη μου, δεν ξέρουν όσοι με δυνατή φωνή κηρύττουν και φωνάζουν και διδάσκουν
μα αποδοχή...αποδοχή στην καρδιά δεν εχουν. Χωρίς αποδοχή, κανείς ποτέ δεν αγάπησε κανέναν.
Είναι εύκολη η αναγνώριση του ομοιου. Δεν είναι όμως αποδοχή.
Δίχως συγχώρεση στην καρδιά, κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει ποτέ να αγαπήσει αληθινά κανέναν.
Ιδίως τον εαυτό του.
Κι ο θυμός?
Με τον εαυτό στον καθρέφτη.
Μη αποδοχή. Μη συγχώρεση. Μη εμπιστοσύνη. Μη κατανόηση. Μη αγάπη.
Ενας καθρέφτης.
Γι' αυτό οι άνθρωποι πεθαίνουν απο μοναξιά. Και πως να μην πεθάνει κανείς απο αφόρητη μοναξιά όταν αντικρίζει συνεχώς και μόνο τον εαυτό του στον καθρέφτη?

Δεν μπορούμε να γίνουμε αυτό που μας αξίζει να γίνουμε με το να παραμένουμε αυτοί που είμαστε.
Και δεν χρειαζόμαστε το approval κανενός απ'τους γύρω. Ποιός απ'αυτούς είναι μέσα σου και ποιός είναι μεσα μου και ποιός στην δική μας μυστική ένωση χώρεσε ποτέ?
Ποιός, απ' αυτούς, το πρώτο μας φιλί γεύτηκε και ποιός το τελευταίο?
Δικά μας είναι αυτά, αγάπη μου, κανείς ποτέ δεν θα ξέρει.
Ποιός, απ' αυτούς, το ίδιο πράγμα έζησε?
Ποιός, το ίδιο πράγμα ένιωσε για να μιλήσει?
Να καταδικάσει.
Χαμένοι μια ζωή θα είμαστε αν όμοιοι με εκείνους είμαστε ξεχνώντας πως να είμαστε και πως να πλάθουμε ΕΜΑΣ.

Σταμάτα να φεύγεις. Και θα φτάσεις.
Σταμάτα να ψάχνεις και θα δείς.
Σταμάτα να το βάζεις στα πόδια και θα βρεθείς.
Και ίσως, αν είμαστε τυχεροί, θα είμαι εκεί να σε περιμένω.

Εχουμε χίλιους λόγους να αφήνουμε ο ενας τον άλλον. Αλλα αν υπάρχει εστω και ενας για το αντίθετο κι αυτός ο ενας είναι η Αγάπη, τότε οι χίλιοι λόγοι γίνονται κανένας.
Κι αυτό, για μας, είναι το απόλυτο. "