χωρις

Θυμασαι?
Η εισοδος ηταν ενα δεντρο. Και κατι κινησε σαν κυμα τα λουλουδια.
Φτου, εμεινε η καμερα απο μπαταρια. Θα αναγκαστουμε να το θυμομαστε χωρις κλικ.
Μη με μαλωνεις, θα τα θυμομαστε χωρις κλικ.
Μεσα, ηταν ενα τεραστιο δεντρο του οποιου τα κλαδια κρατουσαν την οροφη.
Θυμασαι?
Θυμασαι πως μυριζαν τα πρωινα?
Τα απογευματα, το νωπο ξυλο.
Τα βραδια, το υπνοδωματιο σου.
Εγω, ναι.

Με και χωρις κλικ.
Χωρις κλικ
Τωρα εμεινε σκετο το "χωρις".

Το "χωρις" εχει μεσα του ολα τα κλικ που δεν πατηθηκαν και ειναι πολλα.
Ειναι τα περισσοτερα. Ειναι τα αντιγραφα στιγμων που δεν κρατηθηκαν.
Και πως να αποτυπωθουν στην χαρτινη αιωνιοτητα οι ανασες?
Οι λεξεις, οι κινησες, θυμασαι?
Τα γελια μεχρι να μην μπορουμε να παρουμε ανασα, τα δακρυα που βιαζομασταν να κρυψουμε, οι αληθειες και τα ψεμματα, τα συναισθηματα, πως και που αποτυπωνονται?
Θυμασαι? Αυτο ειναι το "χωρις", το να θυμασαι.
Οι εικονες θα ειναι για παντα ακινητες κι ολα τα υπολοιπα θα χορευουν μεσα μας.
Χωρις κανεναν να ρωτησουν.
Με η χωρις κλικ, τα υπολοιπα θα χορευουν μεσα μας.

Κι ομως, το "χωρις" ειναι το πιο αδειο πραγμα του κοσμου.
Χωρις..χωρις..μος. Απο-χωρις-μος. Δια-χωρις-μος.
Ζουμε χωρις-τα.
Ψαχνουμε το ξε-χωρις-το.
Λες και δεν το'χαμε στα χερια μας.
Δεν με νοιαζει που το λερωσες. Εσυ, ναι. Θυμασαι?
Δεν με νοιαζουν τα κλικ που δεν πατηθηκαν.
Καλυτερα.
Δεν με πειραζει το χωρις.
Με πειραζει το χωρις.
Πειραζει το χωρις.
Το χωρις.
Χωρις.

Καλυτερα χωρις.

Αυτο ειναι το "χωρις", το να θυμασαι.

Ωσπου στο τελος, οπως λεει ο Λειβαδιτης, σιγα σιγα θα λησμονησουμε.
Και θα'ναι η μονη δικαιοσυνη.

https://www.youtube.com/watch?v=trSEDcf41JU