σαν από κακό όνειρο να ξύπνησα.
Ποιά ήμουν? ..Που ήμουν?
Που είμαι?
Μέρος άγνωστο. Κακόφημο μα τότε δεν το ήξερα.. Οπως κανείς "τότε" δεν ξέρει..
Αλλόκοτες εικόνες κι ακόμα πιο αλλόκοτη εγω στον καθρέφτη.
Ποιά ήμουν? Δεν θυμάμαι.
Περπάτησα πολύ, θυμάμαι. Αυτό θυμάμαι.
Θυμάμαι ανθρώπους με κορμιά ξύλινα, χέρια ξερόκλαδα σαν παγίδες απλωμένα προς το μέρος μου
κι εγω, ζώο άγριο που τροφή αναζητούσε. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν εφιάλτης ή αποτέλεσμα παραισθησιογόνων.
Δεν θυμάμαι ποιό ήρθε πρώτο, ο εφιάλτης ή η παραίσθηση.
Θυμάμαι να ξεφλουδίζουν κομμάτια μου, μέχρι να μείνω γυμνή, ολόγυμνη, γυμνή απο μένα..
γυμνή απο ταυτότητα, γυμνή
απ' οσα με συγκρατούσαν, απ'οσα με αποτελούσαν.
Ίσως γι' αυτό να μην θυμάμαι πως με λένε. Ποιά είμαι.
Κι όποιον και να ρωτήσω, κάτι διαφορετικό θα μου πει.
Ολοι θελουν κάτι διαφορετικό. Και διαφορετικά θα με ονοματίσουν.
Μα τ' ονομά μου, λίγο με απασχολούσε.
Εψαχνα να βρώ νερό, να δω την αντανάκλασή μου μέσα του, μπας και καταλάβω, μπας και θυμηθώ.
Μπας κι αναγνωρίσω το πρόσωπό μου.
Η φόρμα, η φιγούρα, η μορφή, γνωστά.
Σε ποιόν ανήκαν όμως δεν ήξερα.
Σε ποιόν ανήκαν όμως δεν ήξερα.
Περπάτησα.
Κι άλλα χέρια απλωμένα. Γρατζουνιές στα δικά μου.
Κοίταξα τα γόνατά μου. Σκισμένα.
Που έπεσα?
Γαμώτο. Πως βγαίνουν απο 'δω?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου