Στην Ε

Θυμάσαι που μου' λεγες να λέμε ο,τι αισθανόμαστε? Ιδίως εκείνα τα "περίεργα", τα gutsy.
Να΄ σουν απο μια μεριά να μ' έβλεπες! Μπορώ μόνο ν' ακουσω το γέλιο σου στο κεφάλι μου.
Θα μ' έπαιρνες αγκαλιά και θα φώναζες "ουεεε!" και θ' ακολουθουσαν ώρες συζήτησης και χασκόγελου. Απ' ολους τους ανθρώπους στη γη, εσύ με ξέρεις καλύτερα.
Εχω πολλά να σου πω και τα λεω στο κεφάλι μου αλλά εσυ είπες να τα λέμε ανοιχτά.. Ιδίως εκείνα τα περίεργα.. Και ίσως το να τα λέμε ανοιχτά είναι το να κοιτάμε κατάματα τον Φόβο, κατάματα τα "μη", κατάματα τα "σώπα". Και κοιτώντας τα κατάματα παύουν να είναι Φόβος.

Περνάω συχνά απ'το σπίτι σου και θέλω να χτυπήσω ν' ανέβω για καφέ αλλα δεν το κάνω αφού δεν είσαι εκεί. Και θα' ρθω με καφέ πολυ γλυκο στο χερι κι ενα πακετο μαλμπορο λαιτς μαλακο να σε βρω και θα σου μιλήσω αλλά δεν απαντάς. Και δεν λες "ουεε".
Κι όταν σου μιλώ και δεν ακουω τη φωνή σου με πιάνει παράπονο.
Που είσαι ρε φίλε, ε?
Που είσαι? Εγω που είμαι... ? Ναι, ξέρω, να ξεκολλήσω και να πιούμε τίποτα. Ε, αντε, που είσαι.
Φετος ανεβάζουμε Αρκα, μπειμπι! Να μπορούσες να' ρθεις, θα σ'αρεσε. Θα γέλαγες πολύ.
Θα καναμε τοσα μαζι αν ησουν εδω.

Είμαι σε μια φάση στη ζωή μου που σ'εχω ανάγκη ρε μλκ, αεικίνητη, φευγάτη. Μόνο εσυ θα μπορούσες να μ'ακολουθήσεις, μόνο εσυ θα καταλάβαινες, always in flux. Aυτό ήταν το βασικότερό μας κοινό, γι' αυτό καταλαβαινόμασταν με μια μονο ματιά απο μικρες.
Κι εχω τόσα μα τόσα πολλά να σου πω και θα στα' λεγα με δυο, με τρείς, με δέκα ματιές
..αλλά εχω τόσο πολυ καιρό να σε δω. Πανε, αληθεια, τοσα χρονια?

Και τι ματιες ν'ανταλλαξω μ'ενα γαμημενο μαρμαρο που γραφει τ'ονομα σου?